Bloedwaarden:
Onbekend
Medicijnen:
4 x Lorazepam 1 mg
Is het mogelijk om nog minder zin te hebben in een afschuwelijke ziekenhuisopname? Jawel! Mevrouw L. weet elk lijden te verergeren - en dat met slechts een telefoontje. Ik mag vrijdag namelijk niet om 10:00 uur komen, maar om 8:00 uur, omdat ik zo nodig een dormicum moet bij het inbrengen van dat schoudergeval. Heb ik in september al verteld, was geen probleem, maar nu moet het er bij de één of andere arts met weinig tijd opeens in de agenda gepropt worden. En ik dien nuchter te verschijnen, want anders zouden er vreselijke dingen kunnen gebeuren. Gisteren had ik ook een dormicum, maar blijkbaar kan Leyenburg wel omgaan met die rommel.
Mevrouw L. is er nog steeds van overtuigd dat ik problemen heb met verrassingen - dat is niet waar, ik heb vooral problemen met nare en onlogische verrassingen. Met nare en onlogische ervaringen eigenlijk, vooraangekondigd of niet. Ik ben in elk geval woest! Ze nemen me nu dus mijn laatste avond af en mijn allerlaatste fatsoenlijke ontbijt - dat maakt al me razend. Daarnaast had ik het niet zonder reden ruim op tijd aangegeven. De prutsers - grom!
Alle begeleiding ten spijt, ben ik geestelijk nog minder voorbereid op deze opname dan alle voorgaande. Ik ben kwaad en verdrietig en ik kan niet bevatten wat ik moet gaan doen. Hoe kan morgen nou de laatste dag zijn? Ik snap het niet, ik snap het allemaal niet meer. Ik kan me niet meer voorhouden dat dit de laatste opname is, de laatste rommel, het laatste gehannes - ik kan vrijdag niet in de auto stappen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Je antipathie tegen de onvoorziene, nare dingen die op je afkomen, is begrijpelijk.. sterker nog; een, naar mijn idee, geheel natuurlijke reactie.
Waarom kunnen lui niet gewoon duidelijk zijn !?
Die nare dingen zouden wellicht net iets minder ondraaglijk zijn, als je de kans krijgt je mentaal wat te zijn voorbereid.
Door dit soort acties blijf je huiverig voor dingen die je nog niet weet.. en heb je wellicht huiveringen voor dingen die helemaal niet gaan gebeuren..
Nou genoeg talkshowhosting voor vandaag :) Ik wens je veel kracht toe !!!
Dikke knuffel,
Patries
Lieve zus, je tranen vallen in mijn hart. Je was zo helemaal Frédérique gisteravond, zo onze zus en tante, wat houden we veel van je. Al je vragen zijn misschien wel geen vragen, want je wil niet, bent bang en zo verschrikkelijk boos. En terecht. De eeuwige kunst: hoe blijf ik bij mezelf en capabel temidden van niet-capale anderen. Die vraag blijft. Ik probeer je in deze uitdaging te blijven steunen met dat wat ik in huis heb. Tot morgen liefje, kus voor jou en Marius.
Mitzy
Een reactie posten