Doe maar liever niet

Bloedwaarden:
Onbekend

Medicijnen:
1 x Pantoprazol
1 x Furosemide

Vandaag stond Leiden op het programma. We waren al niet zo vroeg, maar de baliedame presteerde het om me tien minuten te laten wachten terwijl zij haar telefoontjes pleegde. Het zal haar schuld niet zijn, maar dat mens werkt op mijn zenuwen en het idee dat ik straks elke week bij haar in de rij moet staan maakte me onredelijk kwaad.

Het gesprek met dokter F. was zoals verwacht; de gruwelen van een allogene stamceltransplantatie nu specifieker en enger uitgelegd. Ze gaan me wel eerder opnemen, rond 10 december is het plan, waarschijnlijk de vrijdag ervoor. Dat is zo vaag omdat ze, geheel tegen dat wat ik eerder aangegeven had in, toch een totale lichaamsbestraling hadden ingepland - die kan alleen op woensdagen ofzo, vandaar. Maar die wil ik niet, dat was en is ook geen probleem, maar dan moet het geheel weer anders worden geregeld. Erg goed luisteren doen ze dus niet.

Naarmate het gesprek vorderde, kwam er een steeds doffer gevoel over me heen dat volgens mij niet meer weggaat; ik wil dit niet en ik kan en wil dit niet meer opbrengen. Ik weet dat ik geen keus heb, maar het natraject is zo lang en zo vreselijk en zo uitzichtloos.

Het leek dokter F. toch handig als ik even de afdeling zou bekijken, en daarvoor kwam een dame ons ophalen. Helaas waren er geen kamers vrij om te laten zien, en moesten we het doen met een instructievideo van tien jaar terug met onsympathieke acteurs en een knullige productie. Ik heb in elk geval een beeld bij het guppiehok, maar ik geloof dat ik het liever bij mijn fantasiebeeld had gehouden. Een verder gesprek trok ik niet meer, dus volgende week hoor ik meer over de afdeling. Dan staat ook de keuring op de planning, en daar hoort onder andere bij dat ik een half uur aan een hemaferese-apparaat mag - daarmee hebben ze zeven jaar terug ook mijn stamcellen uit mijn bloed gehaald - om mijn witte bloedcellen uit mijn bloed te laten filteren. Engerds.