Grmbl

Bloedwaarden:
Rood: 5.2
Wit: 3.7
Plaatjes: 31

Medicijnen:
1 x Furosemide
2 x Lorazepam 1 mg

Woensdag naar Leiden geweest voor de keuring. Om 9:00 uur zou de vingerprik plaatsvinden, gevolgd door een gesprek met dokter F. Mijn vingers doen nogal pijn door het vervellen, en ik ben nogal een wezel waar het vingerprikken betreft, dus ik vroeg of het ook in mijn arm mocht. Dat wisten ze niet, dus werd er een vingerprikker opuit gestuurd om het te vragen. Hij kwam terug met de boodschap dat ik direct naar dokter F. mocht. Die had weinig nieuws, dus het gesprek was vrij kort. Omdat er nog steeds geprikt moest worden, gingen wij braaf in de wachtkamer zitten tot iemand ons kwam halen - maar het werd 10:00 uur en er kwam niemand. Volgens mijn rooster moest ik om 10:00 uur in de hemaferesekamer zijn, dus gingen we daar maar heen. In de hemaferesekamer troffen we een gelukkig aardige man die ons van koffie voorzag. Er moesten nog wat buisjes van beneden komen, dus die werden gehaald - en daar kwam gelijk een urinepotje en een stapel papieren met aanvragen voor een ECG en een thoraxfoto bij. Dat was niet de afspraak! Was ook niks over te vinden op mijn rooster, dus ik sloeg direct aan. Er werd een dokter bij geroepen die zei dat 'het zo niet ging' en dat ze wel even contact op ging nemen met mijn zorgmanager, mevrouw L.

Ik moest mee met mevrouw L. om te praten en om rustiger te worden. Ze wist duidelijk niet wat ze met me aanmoest - terwijl ik alleen maar naar die hemaferese wilde, zodat ik daarvoor niet op een andere dag terug hoefde te komen. Ik moest huilen, en mevrouw L. zei dat de transplantatie zo niet zou kunnen worden gedaan. Grom! Toen ik had uitgelegd dat ik er niet van hou om op deze wijze verrast te worden mochten we weer terug. De hemaferese viel vreselijk mee, er moest ongeveer een uur een dikke naald in mijn arm en dat was alles.

Ondertussen liepen we vreselijk achter op schema, ik had al bij de maatschappelijk werkster moeten zitten, dus mevrouw L. kwam alvast haar verhaaltje doen terwijl ik met die naald in mijn arm zat. Ze gaf wat informatie over de isolatie - niets om echt vrolijk van te worden. Daarna bracht ze ons naar de maatschappelijk werkster - dat hoort schijnbaar bij een opname. Ze was best vriendelijk, maar ik geloof niet dat ik veel aan haar zal hebben. Wie weet.

Toen bleek ik in het bezit van een lunchbon voor het personeelsrestaurant - woei! Er stond geen maximum bedrag op, dus bunkeren! Terwijl we grote hoeveelheden aardappelsalade naar binnen aan het schuiven waren, kwam mevrouw L. ons opzoeken - de ECG en de thoraxfoto moesten nog worden gedaan. Balen, ik hoopte dat die er ergens tussendoor waren geglipt. Helaas niet. We hadden nog een uur voor de volgende afspraak, dus hoopten we die twee dingen er snel tussendoor te doen. Dat lukte, een ECG is erg snel en niet erg vervelend. Voor de thoraxfoto moest ik mijn bovenlijf ontbloten in een zijkamertje. Daar hing een poster met een verhaal over hoe tepels vlekken kunnen veroorzaken op de foto, en dat ze, om dat de vermijden, loden kogeltjes op de tepels plakken. Na een boze blik begreep de medewerkster dat ik die liever zelf opplakte, maar het voelde erg belachelijk om met loden kogeltjes op mijn tepels in compromitterende houdingen voor dat röntgenapparaat te staan.

Net op tijd voor de allerlaatste afspraak; de psychiatrisch verpleegkundige. Ze was goed verstopt in het ziekenhuis, maar toen we haar hadden gevonden in de kliniek, legde zij uit wat ze voor me kon doen - ook zij leek me niet helemaal te begrijpen en ik betwijfel of ik wat aan haar ga hebben - maar we zien wel. Nooit te vroeg afschrijven.

De laatste stop was op de polikliniek, om de ECG en het lege urinepotje (ik kan niks op commando) af te leveren en toen mochten we weg. Eindelijk. Resultaat van de dag was dat ik NOG minder zin heb om naar dat idiote ziekenhuis te gaan.

Vandaag was mijn laatste controle in het Leyenburg - ging voor het eerst helemaal gesmeerd. Bloedprikken was snel en geroutineerd, we hoefden niet lang te wachten. Dokter S. was verbaasd te horen dat hij mij dinsdag met een beenmergpunctie gaat verblijden, maar na wat heen en weer gebel was het in orde. Hij zei dat ik er beter uitzag dan mijn bloedwaarden zouden doen verwachten. Toen we afscheid namen, leek hij een beetje aangeslagen. Het voelt ook raar daar straks een hele tijd niet heen te gaan.

Laatste dingetje: mevrouw L. belde vandaag in paniek op om te zeggen dat op verzoek van dokter S. de opname was vervroegd - ik schrok me gelijk het schompes, maar het bleek oud nieuws. Zoals dokter F. vorige week al vertelde, is en blijft het 7 december. Met een beetje geluk kan ik dus keihard thuis Driekoningen vieren. Joechei.