Het zijn de kleine dingen

Bloedwaarden:
Onbekend

Medicijnen:
1 x Furosemide
3 x Lorazepam 1 mg

Het gaat fysiek al wel weer een stuk beter; alles blijft vermoeiend, maar er zit wel degelijk progressie in. Het stoort me dat ik beperkt word in het doen van kleine, gewone dingen door zoiets sufs als een paar afbrokkelende nagels - ik ben zelfs in mijn mandarijnenverslaving afhankelijk van anderen. Verder steekt het alles weer langzaam op te bouwen, zodat het straks weer afgebroken kan worden - het voelt onlogisch en is met de opsluiting in het ziekenhuis voor mij het ergst van de hele leukemie. Mensen zijn oprecht blij voor me dat ik weer naar buiten kan en achter de computer kan zitten - en het zou nog veel vervelender zijn als ik dat niet zou kunnen - maar ik kan me er ook erg kwaad om maken. Gelukkig dan maar dat de opname is vervroegd, als alles achter de rug is kan ik weer echt blij zijn om iets op te bouwen; dat die dingen die ik bereik me niet meer worden afgenomen, ook al gaat het dan nog langzamer.

Ik heb een brief gekregen van Leiden met het programma voor komende woensdag - het wordt een erg lange dag. Het begint al leuk met een vingerprikje - om bloed af te nemen. In tegenstelling tot Leyenburg, waar bloed in buisjes wordt afgenomen via de arm, is Leiden zo modern dat het voldoende heeft aan een vingerprik - maar die zijn veel valser en pijnlijker! Waar een mens zich druk om kan maken :) Verder moet ik dus aan het hemaferese-apparaat, gaat dokter F. controleren of ik fysiek in orde ben en heb ik gesprekken met een maatschappelijk werker, mijn stamcelcoordinatrice en een psychiatrisch verpleegkundige. Bleh.