And so it begins.

Bloedwaarden:
Rood: 4.8
Wit: onbekend
Plaatjes: onbekend

Medicijnen:
1 x Pantoprazol
3 x Amphotericine B 1%
3 x Kamillosan
2 x Norfloxacine 400 mg
4 x Trisporal 100 mg
2 x Zofran 4cc
1 x Prednisolon 100 mg
1 x Rulide 150 mg

Chemo:
1 x VP-16 230 mg (etoposide)
1 x AMSA 220 mg (amsacrine)
2 x Ara-C 1900 mg (cytarabine)

Bèh; ik had behoorlijk wat geschreven, maar toen ik het geheel wenste te publiceren was Blogger net offline en werd mijn tekst opgegeten - allemaal te vermijden door wat simpel knip- en plakwerk naar Notepad, maar dat bedenk ik om de één of andere reden altijd pas als het kalf verdronken is. Dit is een poging tot geschiedvervalsing, daar ik dit om 7:00 uur de volgende ochtend typ. Mijn vorige stukje was een stuk leuker om te lezen. Maar dit ter zijde.

De kop eraf; vandaag de eerste chemo en op weg naar aftakeling en narigheid. Toen zuster D. de infuuspaal - met pomp - naar binnen bracht, kreeg ik al een paniekaanval, en toen de eerste chemo werd aangekoppeld, de cytarabine, die het leeuwendeel van mijn kuur behelsd, kon ik alleen maar huilen.

Na een paar uur werd ik moe. Echt chemo-moe, zonder slaperigheid; voor mij voelt het alsof op elk plekje van mijn huid een plaatje lood is vastgemaakt. Typisch hoe al die dingen weer terugkomen. Dokter L. kwam langs voor de dagelijkse ronde, ik had nog wat vragen (natuurlijk!), waarvan ze de meeste heeft kunnen beantwoorden. Mijn lenzen mogen niet meer in, mijn nagellak moet eraf - je kan je afvragen of dat belangrijk is, maar ik zie alweer dat prednison-dikke en chemo-kale hoofd voor me; ik moet al zoveel van mijn ijdelheid inslikken. Daarnaast heb ik gevraagd hoe het zit met de bijwerkingen van de cytarabine. Het blijkt namelijk dat zeker bij hoge doses - en heel veel hoger dan ik heb wordt lastig - de huid op handen en voeten kan loslaten. Ook fijn dat ik dat vantevoren weet; als ik niet blijf vragen, peuren en het internet afstruinen, krijg ik zo weinig informatie.

In de komende kuren krijg ik tweemaal een dosis MTX, een chemo die via mijn ruggegraat in mijn hersenvocht wordt ingespoten - dat heet een lumbaalpunctie. Ik geloof dat ik er de vorige kuren een stuk of drie heb gehad, en in zeven jaar tijd is de verschrikking in mijn hoofd alleen maar groter geworden. Ook zonder mijn eerdere ervaringen zou ik hiervan griezelen; ik kan niet zien wat er gebeurt, en als het mis is kan ik niet meer lopen. Ik had dus gevraagd of het mogelijk is om de lumbaalpunctie onder dormicum te krijgen, zodat ik er in elk geval niet nog meer trauma's bij krijg. Dokter S. kwam vanmiddag vertellen dat dat helaas niet mogelijk is, daar ik er geestelijk bij moet blijven, maar dat ze wel op zoek waren naar de allerbeste neuroloog om mij morgen of overmorgen te prikken. Ik voelde me bijna vereerd.

Ik ben erg misselijk nu, hoef nog niet over te geven, maar het gevoel is afschuwelijk. Vanmiddag fluisterde de prednison nog iets over chocolade in mijn oor - prednison zet in mijn geval aan tot dwangmatig opruimen en eten - maar daar walg ik nu van. Ik wil zo plat mogelijk blijven liggen, om maar niet over te hoeven geven, maar helaas zat alle chemo vandaag in zout water of glucose opgelost, en heb ik dus meer dan drie-en-een-halve liter vocht in mijn bloedbaan gekregen. Sadisten zijn het.

Wat me vandaag weer opviel, is het volledige gebrek aan etiquette en opvoeding bij mijn verzorgers. Iedereen drentelt zo mijn kamer in en uit; soms klopt er iemand nog voor de vorm op de deur, maar aangezien diegene ook gelijk doorloopt, heeft het weinig zin. De enige groep mensen die consequent klopt en wacht op een positief antwoord, is mijn bezoek. Overigens heeft kloppen op deze afdeling, naast het volgen van normale omgangsvormen, ook een practische toepassing; bij elke kamer hangt de wastafel net na de deur. Tijdens mijn persoonlijke verzorging loop ik dus het risico een deur tegen mijn schouder te krijgen.

Maar sinds de vorige keer dat ik hier was, heeft iemand bedacht dat het op reguliere basis meppen van patiënten met deuren op een hematologische afdeling niet erg handig is, en heeft daarbij tevens een oplossing verzonnen; geen bijspijkercursus "Hoe ga ik met mensen om?" of een folder over privacy en hoe zelfs patiënten daar aan hechten, maar prachtige magneetbordjes met de tekst "PAS OP - patiënt achter de deur" die je buitenskamers op kan hangen. Inventief hè?