Morgen is alles anders

Bloedwaarden:
Onbekend

Medicijnen:
Geen

Maandag komt nu wel heel erg dichtbij - dat is op zondagavond ook niet erg vreemd. Vanochtend begon gelijk al goed; ik had een heuse paniekaanval. Ik was zo verlammend bang dat ik niet meer wist wat ik moest doen; een beetje zoals achtbaan Kanonen in Liseberg; je zit erin en je kijkt naar beneden en je hebt geen idee hoe je karretje ooit nog ergens naartoe kan gaan. Maar gelijk de achtbaan draait mijn eigen mallemolen natuurlijk ook gewoon door.

Gisteravond kreeg ik opeens een sterke behoefte een kastje aan te schaffen. Ik haal mijn kleren en pyjama's namelijk graag uit een kastje, en het ziekenhuis voorziet daar, zeer onterecht, niet in. Dan maar zelf meenemen! Na enig ronddrentelen in de Xenos - mijn kastje moest natuurlijk wel van afzichtelijk plastic zijn, dat spreekt voor zich - heb ik een verdrietig ogend lichtblauw exemplaar meegenomen.

Ik heb er plezier in mijn ziekenhuiskamer zo eigen mogelijk te maken, en ik ben er nog niet eens. Misschien zoek ik in die materiële dingen een bevestiging van mijn identiteit; aan de andere kant ben ik wellicht ook wel gewoon verslaafd aan wanstaltige prulletjes. Toen ik vrijdag in het ziekenhuis was, heb ik een steelse blik in de kamer van de verpleegkundigen geworpen, en op een whiteboard stond tussen andere namen mijn eigen naam, met nummer 2 ervoor. Ik hoop dat dat betekent dat ik kamer 2 krijg, want dat is een grote kamer. In een grote kamer passen enorm veel prulletjes!

Mijn paniek is inmiddels wat afgezwakt. Een goede huilbui met mijn lief lijkt te hebben geholpen, en jullie lieve reacties maken me ook erg blij. Waarom zou ik dit niet kunnen?