Bloedwaarden:Onbekend
Medicijnen:
1 x Pantoprazol
3 x Amphotericine B 1%
3 x Kamillosan
2 x Norfloxacine 400 mg
4 x Trisporal 100 mg
Vandaag mocht ik na het opnieuw verbinden van mijn schouder naar huis; gisteren werd aangegeven dat dat tussen 9:00 en 12:00 uur zou gebeuren. Op basis van de ervaringen tot nu toe ging ik dus uit van 12:00 uur, maar het werd 9:15 uur :) Alleen maar beter, het frustreerde me sowieso behoorlijk dat ik niet gistermiddag al weg mocht - niet om medische redenen, maar om een verzekerings-technisch verhaal. Daar kan ik echt woest om worden; ik wil graag een formulier ondertekenen waarmee ik de verantwoordelijkheid op mij neem, maar laat me naar buiten!
Net als de rooksituatie: ik rook bewust en met veel plezier. De vorige keer dat ik ziek was, was roken toegestaan in een deel van een gang, het werd in elk geval gedoogd. Op een gegeven moment werd ik te ziek om te roken, en dat was ook precies het moment waarop mijn weerstand zo laag was dat dat inderdaad erg onverstandig zou zijn geweest. Prima geregeld dus. Nu is het ziekenhuis echter rookvrij. Er is een rookkamer op een andere verdieping, maar aangezien ik niet van de afdeling af mag, is die vrij lastig te bereiken. Ik ben boos dat ik niet zelf de keuze kan maken.
Het is trouwens lastig om even thuis te zijn. Alles voelt vertrouwd, maar tegelijkertijd erg vreemd; ik had al afscheid genomen en straks moet dat nog een keer. Mijn computer staat nog in het ziekenhuis, want anders blijf ik ermee slepen, en er is een grote, vreemde leegte op het bureau.
Ik merk vandaag ook dat ik erg bang en heel erg boos ben. Hoe krijg ik mijn leven ooit nog op de rails? De komende maanden worden zo zwaar en ik krijg er niets voor terug; "Blijven Leven" voelt niet als de Hoofdprijs, zoals dokter K. dat zo leuk weet te zeggen, want het is te abstract. Sowieso vind ik vechten om iets niet te verliezen moeilijker en minder tastbaar dan vechten om iets te winnen - je weet immers nooit wanneer het gevecht ten einde is.
Aan de andere kant zou ik wel willen kunnen vechten om mijn haar te kunnen behouden. Het is tastbaar, maar het zelfbeeld dat ik er omheen gesponnen heb, is abstract. Het doet pijn om dat weer te laten gaan.
De spaghetti en het mango-ijs waren absoluut ultiem! Morgen nog iets van taco's ofzo en ik kan er weer een poosje tegenaan.
7 opmerkingen:
Hoi lieve Fredje,
Even een berichtje van mij, ik kan eindelijk op je blogspot, zal het vanaf nu blijven volgen. Wanneer ik ook je tel.nr. heb kunnen achterhalen, gaat het contact helemaal goed komen.
Geef de moed niet op!!! In gedachten ben ik veel bij je, vraag me steeds af op de werkplek hoe jij een probleem zou aanpakken en dat sleurt mij er dan weer doorheen, je waardevolle inbreng mis is enorm.
Wanneer ik op de een of andere manier je tot hulp kan zijn, laat het me weten, GRAAG.
(ninihirsch@hotmail.com/ 06-52455178)
Liefs, Nicoline
Hallo Fret,
Ik ben blij te horen dat je van je vrije weekend een beetje aan het genieten bent. Al is het maar door zelf te bepalen wat je gaat eten!
Ik vind het erg jammer dat ik dit weekend niet bij je langs kan komen. (Ik heb nog steeds koorts en vrees je aan te steken met de bacillen en/of viri waar ik nu nog wat last van heb)
Heel veel sterkte morgen! Ik denk aan je. (trouwens iedereen in huize Schendstok leeft erg met je mee)
veel liefs en tot snel,
Bernard
Hoi zus, zelfs ik vind het raar om een zondag thuis te zijn, kun je nagaan............ Ik houd heel veel van je. Al jouw grote en kleine vragen gaan rond in mijn hoofd (hoe doe je dat). Je krijgt veel liefs en groeten van fijne vrienden van mij die ook jou (op de achtergrond) al heel lang kennen. Kussssssssssssssssssen
Daar ben ik weer. Onder de indruk van alles vraag ik me af waarom alles zo oneerlijk is. Een levensweg mag niet met zoveel hindernissen zijn! xx C
Hoi Frederique,
Hoorde van een luidruchtig vogeltje dat je in de lappenmand ligt. Lang al geen contact gehad, maar voor wat het waard is, ik wens je heel veel sterkte.
groetje
Erwin
Lieve Frédérique,
misschien is dit de tweede keer dat je dit leest, gooi het dan maar weg, ik snap die blog-reactie-mogelijkheid nog niet.
Je schrijft leuk, ik zie het allemaal voor me (makkelijk, ik ben bij je geweest). Die arme man naast je in de douche, heeft die het overleefd, je gescheld en getier? In case you didn't know, dinsdag komen Robin en ik naar je toe (a la Veronica, het is nog zomer) en laten je niet meer los.
Zoals je mischien weet lees ik tegenwoordig het nieuws op de radio, met name 's nachts. Laatst maakte ik een fout, waardoor ik hijgend mijn bulletin moest lezen. Dat was te horen. Luisteraars belden de volgende dag naar de redactie om te vragen hoe het met die arme nieuwslezer was, anderen mailden ongerust dat ze dachten dat ik ziek was, of iets heel ergs te horen had gekregen vlak voor de uitzending. Het was vreselijk, en ik heb me een week ongelukkig gevoeld.
Maar nu is dat voorbij, en voel ik me beter, mede daardoor. Is dat het dan misschien, waarvoor je allerlei kutdingen doorstaat? Om je daarna beter te voelen? Als dat zo is, voel jij je straks onverslaanbaar.
Liefs, Clemens
Lief zusje,
Boos, bang, pijn...maar gelukkig af en toe tussendoor ook een lach. Je bent een bijzonder (leuk) zusje en we hebben bijzonder smakelijk gegeten (hoewel ik nog een beetje twijfel over die 'wrap'....)! Nu dus weer terug in de kiemvrije omgeving.... maar met de bunnies!!! Ik ga op zoek naar het boek... Heel, heel veel sterkte morgenochtend, knuffel en tot woensdag xxx Ang
Een reactie posten