Kunstmatige domheid

Bloedwaarden:
Onbekend

Medicijnen:
Geen

Het ziekenhuis verwacht me maandag. Morgenochtend mag ik nog wel even bloed komen tanken om het weekend door te komen - dan kan ik tenminste weer fijn even krabben :) Ik ben blij dat ze in elk geval hebben laten weten wanneer ze me willen hebben, want dan kan ik me daar tenminste op instellen. Allemaal stomme practische vragen zoals 'Hoeveel Valess-burgers moet ik nog kopen?' en 'Haal ik het nog met mijn shag?' zijn nu beduidend makkelijker te beantwoorden. Het is nu echter ook een stuk verder weg; nog een heel weekend Limbo.

Oh, en ik ben blond! Aangezien het in het geheel niet uitmaakt wat voor afschuwelijke dingen ik nog met mijn coiffure uitvoer, daar het straks toch in de strijd sneuvelt, leek het me wel aardig om het te verven. 't Is nog nat, dus ik geen idee hoe de kleur heeft gepakt en of ik de komende week of weken met groenachtig mos, oranje peenhaar of gewoon droog stro op mijn hoofd ronddrentel. Ik mikte in elk geval op blond, om de grap te kunnen maken dat ik mijn herseninhoud vast op ijs heb gezet, zodat de chemo er niets aan kan beschadigen. Wie weet, misschien werkt het ook nog :)

En straks is het weg. Ik weet nog dat het uitviel, acht jaar geleden. Ik was televisie aan het kijken; ik streek door mijn haar en er bleef iets achter. Lieve zuster J. kwam op mijn verzoek met een schaar en een tondeuse en een kwartier later was het weg - mijn trots, mijn ijdelheid. In de spiegel zag ik een vreemde, het leek een grap. Ik ben bang om dat rare hoofd straks weer te zien, maar zonder spiegels wordt het ook weer zo lastig, met opmaken enzo :)