Pijn, woede en angst

Bloedwaarden:
Rood: 4.6
Wit: 2.6
Plaatjes: 36 -> 84

Medicijnen:
1 x Pantoprazol
3 x Amphotericine B 1%
3 x Kamillosan
2 x Norfloxacine 400 mg
4 x Trisporal 100 mg
2 x Zofran 4cc
1 x Prednisolon 100 mg
2 x Rulide 150 mg
1 x Furosemide 40 mg


Chemo:
2 x Ara-C 1900 mg (cytarabine)
1 x MTX 15 mg (methotrexaat)

Andere zaken:
1 zakje bloedplaatjes

Ik heb in de zeven jaren dat ik geen chemokuren heb gehad, veel dingen in mijn hoofd opgeblazen, de angst groter gemaakt. Zo ook de lumbaalpunctie; het is nooit leuk, maar het was toen niet het ergste wat me is overkomen. Toen de dokters er echter nu over begonnen, begon ik eigenlijk gelijk al te hyperventileren: dat nooit meer want eng! Maar er viel niet aan te ontkomen, elk kuurvoorstel bevatte MTX - een eventuele vervanger is er blijkbaar niet.

Al mijn angsten bij deze behandeling hebben meerdere lagen; ik ben bang voor de directe gevolgen of de directe pijn, maar ik weet ook welke gevolgen ik straks nog lang zal ervaren. Met alleen de directe gevolgen zou ik nog wel om kunnen gaan, maar de angsten en klaarblijkelijk onverwerkte emoties staan dit in de weg.

Directe (helse) pijn en angst voor het verlies van delen van mijn geheugen en concentratievermogen - arme neuroloog! Ik moest op mijn zij gaan liggen in foetushouding en vanaf dat moment heb ik gekrijst en geschreeuwd dat het pijn deed en ik naar huis wou. Wat beiden ook zeker het geval was. Toen de neuroloog in mijn rug bezig was, begon mijn rechterbeen te bewegen en pijn te doen - en dat was echt erg eng. Ze zat helaas niet goed en moest nog eens prikken; de vijf aanwezigen maanden me vooral te ontspannen, zodat het minder pijn zou doen. Niet waar helaas, maar ik was ook niet echt ontspannen, heb alle angst, woede en pijn maar weer eens fijn ingeslikt en opgekropt - daarna ging het blijkbaar perfect. Ik ben alleen erg bang dat de volgende keer, tijdens de tweede kuur, al die angst en woede en pijn weer gaat meespelen.

Na de prik moest ik zo lang mogelijk blijven liggen op mijn rug, zodat alles weer enigszins bij kan trekken. Ik heb het anderhalf uur volgehouden, en dat was blijkbaar genoeg, want ik heb geen hoofdpijn gehad. Wel heb ik nog pijn in mijn rug, ongeveer de pijn die ik me voorstel bij een hernia, hoewel mijn pijn eerder weg zal gaan. Mijn handen branden wel en er lopen opeens meer zichtbare aders op, dus ik ben bang dat de huid snel zal loslaten. Ik had zo gehoopt dat ik dat kon overslaan!

Erg misselijk ben ik vandaag gelukkig niet; net queasy genoeg om me niet door prednison te laten verleiden tot het consumeren van onbeschaafde hoeveelheden chocolade en andere knaagwaren, maar zeker niet zo misselijk dat ik moet overgeven. Als dit tot zondag zo blijft, ben ik alweer wat vrolijker.

Tot dan zit ik in elk geval aan een zeer grote infuuspaal vast - het was vanochtend dus niet mogelijk om in elk geval alles behalve mijn schouder onder de douche te krijgen. Er staan namelijk sadistische randjes rond de douchehokjes; de verpleegsters kunnen me natuurlijk helpen daarover heen te komen, maar daarna moet ik wachten tot ze me weer komen halen. Ik besloot de wastafel maar weer eens te proberen. Zuster E1 klopt als één van de weinige zusters wel, dus ik voelde me betrekkelijk veilig. Ik heb mijn halve kamer onder water gezet, ik snap niet goed hoe mensen dat vroeger deden. Overigens begrijp ik nu wel waarom zusters veel Crocs dragen - als iedereen zijn kamer zo vochtig maakt, is het een noodzaak. Jammer dat ze zo afzichtelijk zijn.

En er was nog een verrassing vandaag - toen ik het kiemwerende deksel van mijn voederbak verwijderde, bevonden zich daarin rubberen pommes parisienne, uitgedroogde "gemengde groenten"; en twee interessant ogende bolletjes. Uit nadere inspectie bleek het werkelijk om twee gevulde artisjokken te gaan, met - echt waar - smaak! Lekker en creatief; je begrijpt dat ik van schrik niet meer wist wat ik moest doen. Gelukkig ontbrak de komkommer helemaal en was mijn roomijs al gesmolten toen het aankwam - zo blijft het nog een beetje te volgen.