Leuk is zeer zeker anders

Bloedwaarden:
Rood: 5.0
Wit: 1.6
Plaatjes: 14

Medicijnen:
Geen

Vandaag had ik om 10:10 uur een afspraak met dokter K. Ik was lichtelijk nerveus, moest even diep inademen (en inhaleren) voordat ik naar binnen durfde. Gelukkig maar dat het ziekenhuis - en met name de baliedame - simpele afspraken waarin je mogelijk afschuwelijke uitslagen krijgt kan opleuken met kleine frustraties.

Daar ik om ongeveer 10:05 uur aan de balie van de polikliniek stond, dacht ik mijzelf bijzonder op tijd. De baliedame vroeg zich af of ik nog bloed moest laten prikken - dat leek mij wel handig (weet ik veel trouwens, heeft zij mijn dossier niet?) - en wees me toen op een poster waarop stond dat iedereen die bloed moest laten prikken sinds 1 mei altijd een half uur van tevoren aanwezig diende te zijn. Dat het dan wellicht handig is om afspraken altijd een half uur eerder in te plannen is helaas nog bij niemand opgekomen. Na wat heen-en-weer gesjouw van andere balie naar prikkamer naar bloedafleverbalie naar buiten om te roken naar weer de hematologie-polikliniek was dokter K. klaar voor ons.

Dokter K. is een ontzettend prettige dokter, niet te vergelijken met de dokters die mij in het verleden hebben genezen. Hij draaide er niet omheen; het is AML (acute myeloïde leukemie). Door de chemokuren die ik in het verleden heb gehad, is het per definitie de meest onprettige vorm met de meest onprettige behandeling. Het kwam eigenlijk niet als een verrassing - ik kon het met droge ogen aanhoren. De behandeling bestaat uit drie kuren; de eerste om de leukemie te verwijderen, de tweede om dat te consolideren en de derde om me voor te bereiden op een allogene stamceltransfusie, dus een stamceltranfusie van een donor. De kans dat alles goed gaat is klein, 20 tot 25 procent, maar natuurlijk wordt ongeveer iedereen in de kansberekening meegenomen. Ik ben nog steeds jong, en naast die uilige leukemie in meer dan blakende gezondheid. Pas nu bekruipt me het gevoel dat ik dit wellicht niet overleef, maar ergens heb ik het idee dat als ik dat gevoel niet toelaat, ik ook niet dood zal gaan. De vorige keer had ik ook maar 40% kans, en ik wist dat ik niet dood zou gaan. Ik weet het nu ook. Dood gaan voelt anders.

Arme dokter K., ik had nog een waslijst met vragen :). Hij heeft ze allemaal beantwoord. Ik had het idee dat hij het heel erg voor mij vindt. Hij neemt me gelukkig serieus - hij heeft zelfs gevraagd of ik überhaupt wel met de behandeling wou beginnen. Dat wil ik, maar ik vind het fijn dat hij het vraagt. Ook mag ik op elk moment aan de rem trekken en aangegeven dat iets over mijn persoonlijke grens heengaat. En hij begreep dat de zwaarte van de behandeling voor mij voor een groot deel niet in de chemo of de bijwerkingen zit, maar vooral in het verliezen van de controle over de situatie en het verlies van mijn waardigheid.

Deze keer wordt het anders. Ik ben ik en niemand zal over mij heen lopen. Ik zal alles zo goed mogelijk proberen te doen en ik ga ervoor, maar ik blijf mens en wordt geen ding.