Boren, beitelen en zagen voor gevorderden

Bloedwaarden:
Wel geprikt, geen uitslag

Medicijnen:
Geen (grom!)

Het voelde vanochtend als een persoonlijke belediging om uit bed te moeten komen, dus weer geen tijd om moed in te drinken met koffie. Wel op tijd in het ziekenhuis; toen ik mezelf door de stemmig donkere en lange gang naar het beulenhok sleepte, was M. in een zijkamer net bezig een witte jas aan te trekken. Ze vertelde me opgewekt dat het bed van de tiende verdieping al onderweg was. Jottum.

Nadat het bed gearriveerd was, kwamen er twee heren om het infuus in te brengen, waarmee ik het dormicum - wat er voor zou moeten zorgen dat ik weinig tot niets van het gebeitel mee hoefde te maken - toegediend zou krijgen. In de laatste maanden is er vier maal een infuusnaald in mijn polsen gestoken, en viermaal was dat geen enkel probleem. Maar vijfmaal is scheepsrecht, blijkbaar, want met geen mogelijkheid wilde de naald blijven zitten; ze hebben het elk in een andere pols geprobeerd. De chemo heeft mijn bloedvaten schijnbaar behoorlijk beschadigd, want naar verluid zijn deze twee heren de prikmeesters van het ziekenhuis. Ze lieten het probleem aan dokter S.

Dokter S. kneep nog wat werktuiglijk in mijn armen, maar hij had er een hard hoofd in. Ik had het idee dat hij sowieso niet erg gelooft in het gebruik van sedativa, bij beenmergpuncties in elk geval. In tegenstelling tot alle voorgaande keren hoefde er nu niet tegelijkertijd bot te worden meegepulkt, maar alleen beenmerg te worden afgenomen - en dat betekent praktisch gezien dat er geen enorm dikke holle naald zou worden gebruikt, maar een relatief dunne, en dat alles daarmee een stuk minder pijn zou moeten doen. Dus of ik het zonder dormicum wilde proberen, want verder proberen een infuus in te brengen zou ook heel veel pijn gaan doen.

Dat was niet de bedoeling! Ik had een grens gesteld - niet meer bewust bij beenmergpuncties aanwezig zijn - en daar werd weer aan gemorreld. Maar ja, wat moest ik anders? Dan maar zo. Ik kreeg natuurlijk al een paniekaanval toen ik moest gaan liggen, laat staan toen de naalden erbij kwamen, maar dokter S. was echt heel goed - hij luisterde! Hij bleef wachten als het even niet meer ging, wachtte ook tot de rare kramp in mijn rechterbeen wegging en bleef vertellen wat hij deed en wat ik moest doen. Dat hielp, het was minder erg dan de vorige keer. Maar het blijft natuurlijk een valse, gemene punctie met valse, gemene pijn.

Het voelt nog steeds afschuwelijk en zitten is beroerd, maar het zit er weer op. Ik hoop dat het de op één na laatste beenmergpunctie ooit is - dokter S. mag de laatste doen, de arme stumper :) Vrijdag krijg ik de uitslag, en als alles goed gaat lig ik dan waarschijnlijk maandag weer in het ziekenhuis te krijsen dat ik naar huis wil.