Bloedwaarden:
Onbekend
Medicijnen:
Geen
Elke keer als ik in de spiegel kijk, schrik ik van dat rare hoofd - nog steeds. Alsof het nog steeds niet is doorgedrongen. Op de één of andere manier was dat in het ziekenhuis minder erg, want daar is alles anders en mijn hoofd dus ook. Thuis hoort alles normaal te zijn.
Aan de andere kant doet het verlies van mijn haar zoveel pijn, dat het maar beter is dat ik het soms vergeet, anders zou ik helemaal niet meer door kunnen gaan. Ik weet sowieso niet hoe ik door moet of kan; ik ben het zo beu. Ik wil zo graag zeggen dat genoeg genoeg is en dat het op moet houden, maar dat kan natuurlijk ook weer niet. Nou ja, het kan wel, maar het schiet ook niet op. Och, ik weet het ook niet. Zolang ik nog gezellig met mezelf kan cirkelredeneren...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Hey Fred!
Hoop dat dit bericht geplaatst wordt, want laatst probeerde ik het maar plaatste hij hem niet. Ik lees nog steeds elke morgen je stukjes en ik schiet vaak in de lach ondanks de narigheid, je kan zo leuk vertellen, misschien zijn jou teksten een steun in de rug voor andere mensen die hetzelfde als jou hebben, mij zou het in elk geval helpen een beetje te relativeren.
Ik heb een ongelooflijk ontploft oor, zit elke dag in het ziekenhuis, want een ontsteking van dat kaliber schijn je niet vaak tegen te komen in een oor :s Mag beslist geen muts, kussen* , headset:), whatever op mijn oor voorlopig. Mag zelfs nooit meer een headset op die ook door een ander gedragen is. Maandag moet ik weer naar het ziekenhuis, ben nu al een week bezig, dag in dag uit, uur na uur met een oorontsteking :S... zucht....
Nou, ik blijf je lezen, greetz Marjolein
* Ik die met mijn oor op een kussen ligt bedoel ik dan he
Hi lieve schat,
sneu om te lezen...wat in een dip?
Natuurlijk mis je je mooie lange haar.
Wil je een krul van mij???
Ik bel je zo..om 20.00 (jippie...over één minuut heb ik nl UPC-pauze)
Liefs, Mar
Hoi meisje
Sorry, sorry, sorry..
Ik vind het rot van mezelf te ontdekken dat ik niet iedere dag een bericht op je prachtige blog kan plaatsen.
Wil wel graag recht zetten dat het geen kwestie van onwil of des-interesse is.. het lijkt alleen steeds moeilijker om woorden vinden die (voor m'n gevoel) nog recht doen aan de afschuwelijke momenten waar jij voortdurend mee wordt geconfronteerd.
Ik wens je niet toe om je eenzamer te voelen wanneer ik met de zoveelste afgezaagde zinnen kom. Of erger nog.. wanneer ik in herhaling zou vallen.
Toch wil ik dat je weet dat je niet 'vergeten' wordt naarmate meer tijd voorbij gaat.. de wereld door lijkt te draaien alsof er niets aan de hand is.. lieve, lieve Fredrique.. ik zie/hoor zoveel lieve mensen die zo oprecht, zo nauw met hun hart bij je betrokken zijn.
Ik hoop dat je niet zult vergeten dat je niet vergeten wordt !!
(ook niet als je even uit het spreekwoordelijke 'oog' bent !!
Dikke kus Patries
Een reactie posten